Μια από τις μαντινάδες που άκουσα τις τελευταίες μέρες ήταν η παρακάτω της Κατερίνας Αεράκη...
Μιαν εποχή επίναμε
στο ίδιο το ποτήρι...
Κι εδά τον πόνο συγκερνώ
που 'φερες μουσαφίρη...
Η μαντινάδα αυτή μου θύμισε πολύ μια δικιά μου που μιας και έχω τόσες μέρες να γράψω την βάζω και λέει...
Μιαν εποχή εδιάβαινε
στη σκέψη σου η μέρα...
Και εδά η σκέψη σου βαστά
τον πόνο από τη χέρα...
Οι παρακάτω μαντινάδες είναι βγαλμένες από δυο κορυφαίους κατά τη γνώμη μου σύγχρονους μαντιναδολόγους.Του Μήτσου Σταυρακάκη η πρώτη και του Αριστείδη Χαιρέτη η δεύτερη..Τις ανεβάζω μαζί γιατί ακούγοντας τη μια,μου ήρθε στο νου η άλλη και προβληματίστηκα.. Χρόνε που γιαίνεις τσι πληγές δως μου κι εμέ βοτάνι... Διώχνε τσι μέρες σου γοργά ο πόνος μου να γιάνει... Μη τονε μπώθεις το καιρό μα έτσι κι αλλιώς θα φύγει... Γιατί προσβάλλεις τη ζωή που ειν'η παντέρμη λίγη...
Σχόλια
ΕΚΕΡΑΣΕΣ ΜΕ ΒΑΣΑΝΑ
ΚΑΙ ΠΙΚΡΕΣ ΣΤΟ ΠΟΤΗΡΙ,
ΚΑΙ ΑΣΠΡΟΠΑΤΟ ΤΑΚΑΜΑ
ΝΑ ΣΟΥ ΒΑΣΤΩ ΧΑΤΗΡΙ.