Κρητική Λαϊκή Ποίηση - Μαντινάδες

Μια ακόμη από τον Βαγγέλη Πυθαρούλη... Ποιός είδε τον βοριά ζεστό και χιόνι που να καίει... Ποιός είναι που αγάπησε έχασε και δεν κλαίει... Edit 13/5/08: Η μαντινάδα είναι της Κατερίνας Αεράκη...

Μια ακόμα αγνώστου πατρός! Λένε στον αριθμό εφτά τα θαύματα του κόσμου... Γιατί ποτέ δεν γνώρισαν τα δυό σου μάτια φώς μου...

Της Δέσποινας Σπαντιδάκη η παρακάτω... Δίδυμους μας εγέννησες μάνα μου με τον πόνο... Κι ας λες εσύ πως έκαμες ένα κοπέλι μόνο...

Μετά από μέρες μια ακόμα δικιά μου μαντινάδα... Φαντάσου έναν άγγελο χωρίς φτερά και στέμμα... Να καταλάβεις τι θωρώ όταν ξανοίγω εσένα...

Από το πρωινό της παρασκευής η Κρήτη έχασε έναν μεγάλο γλεντζέ, και πλέον τον αγκαλιάζει το Κρητικό χώμα... Ο λόγος για τον λυράρη Γιώργο Τσουρουπάκη ο οποίος μαζί με τον Μανώλη Κονταρό μας είχε προσφέρει ατελείωτα βράδια διασκέδασης όλα αυτά τα χρόνια καθώς και αρκετές δισκογραφικές δουλειές. Η μοίρα θέλησε να στερήσει την ζωή σε ένα μεγάλο καλλιτέχνη μόλις 40 χρόνων, λίγες μόνο μέρες πριν τον γάμο του. Χωρίς άλλα λόγια θα γράψω μόνο μια μαντινάδα του Ναύτη από ένα δίσκο του Γιώργου μαζί με τον Κονταρό... Έχει αξία πιο πολύ το τελευταίο δάκρυ... Που σταματά και κρουσταλιά στων αμαθιώ την άκρη... Καθώς και μια από τις πολλές που αφιέρωσαν φίλοι του για τον άδικο χαμό του και διάβασα εδώ ... Η συγκεκριμένη είναι της Δέσποινας Ξερουδάκη... Χάρε σε κέρασαν κρασί σε μέθυσαν οι μοίρες... Κι απάνω στο μεθύσι σου λάθος κορμί επήρες...

Μια μαντινάδα του Μιχαλόμπα στα χνάρια της προηγούμενης... Χρόνε που φθείρεις τσι ομορφιές του κόσμου αγάλι αγάλι... Άφησε μιας μελαχρινής απείραχτα τα κάλλη...

Μια μαντινάδα που πάντα μου άρεσε χωρίς να μάθω ποτέ ποιανού είναι... Χρόνε που φθείρεις τσι ομορφιές μην φθείρεις τη δική της... Άστο στον ψεύτη το ντουνιά στολίδι το κορμί της...

Μιας και ημερολογιακά είμαστε στην άνοιξη αλλά σήμερα έφαγα πολύ βροχή, θα εκφραστώ μέσα από μια μαντινάδα που ακούγεται σε ένα cd του Πυθαρούλη... Φαντάσου άνοιξη καιρού και να ξεσπάσει μπόρα... Μοιάζει με εκείνη που 'φυγες τη μαυρισμένη ώρα... Edit 23/3/08: Μια μαντινάδα της Κατερίνας Αεράκη...

Μια που άκουσα σε κάποιο δίσκο του Νικηφόρου Αεράκη... Οσαν τον γόρδιο δεσμό έδεσε ο έρωτας μας... Και ούτε ο μεγαλέξανδρος δε λύνει τα δεσμά μας...

Μια μαντινάδα που άκουσα από τον Τριαντάφυλλο Στεφανάκη... Λουλούδι είναι ο έρωντας που σε γκρεμό φυτρώνει... Τους λίγους κάνει ευτυχείς και τους πολλούς πληγώνει...

Μια μαντινάδα της Δέσποινας Σπαντιδάκη που ακούγεται στην τελευταία δισκογραφική δουλειά της Τασσούλας... Η αγάπη λένε η παλιά με μια καινούργια σβήνει... Μα η δική σου παρελθόν και μέλλον θα 'πομείνει...

Μια που είχα διαβάσει πριν καιρό... Χαρές απου υπάρχουνε στα παραμύθια μόνο... Κοντά σου τσι αισθάνομαι κάθε που σ' ανταμώνω..

Μια μαντινάδα του Μανώλη Καλομοίρη ή Λιόντα από τα Ανώγεια την οποία έχει μελοποιήσει ο "χρυσοδάκτυλος" λαουτιέρης Χρίστος Στιβακτάκης... Τα δάκρυα γίνονται φωτιά τα μάτια μου οντε κλαίνε... Και γίνονται σταλαγμαθιές στο στήθος και με καίνε...

Λέει ο Ψαραντώνης στο cd των Φραγκιαδάκιδων "Δεν έχει η αγάπη σύνορα"... Στου πυρομάχου την φωθιά θα πέσω να κεντήσω... Τι να την κάνω τη ζωή μακριά σου πως θα ζήσω...

Μετά από μεγάλο κενό μιας και μόλις γύρισα από την όμορφη Ξάνθη, επιστρέφω με μια δυνατή μαντινάδα που απαιτεί καλή γνώση της κρητικής διαλέκτου και έχω ακούσει από τον Βασίλη Σκουλά... Απόψε με συρρίγωσε τσ' αγάπης η κρυγιώτη... Κι ούτε ο γαμπάς βοήθησε ούτε η παντέρμη νιότη...

Μια από τις μαντινάδες που άκουσα τις τελευταίες μέρες ήταν η παρακάτω της Κατερίνας Αεράκη... Μιαν εποχή επίναμε στο ίδιο το ποτήρι... Κι εδά τον πόνο συγκερνώ που 'φερες μουσαφίρη... Η μαντινάδα αυτή μου θύμισε πολύ μια δικιά μου που μιας και έχω τόσες μέρες να γράψω την βάζω και λέει... Μιαν εποχή εδιάβαινε στη σκέψη σου η μέρα... Και εδά η σκέψη σου βαστά τον πόνο από τη χέρα...

Μια μαντινάδα που άκουσα στο ραδιόφωνο... Μιας και πλησιάζει και το Πάσχα!! Κάνε τα χέρια σου σταυρό να σταυρωθώ απάνω... Και δε με μοιάζει ανάσταση ποτέ μου να μην κάνω...

Μια που άκουσα στο ραδιόφωνο απο τον Γίωργο Ζερβάκη... Τίνος να πω πως έφυγες και δε γυρίζεις φώς μου... που ήταν η αγάπη μας παράδειγμα του κόσμου...

Από τον Γιώργη Στιβακτάκη η επόμενη... Ήθελα να 'μουνα κορφή απ' τσι πολλές του κόσμου... Και 'συ ουρανός να σμίγουμε έστω απ' αλάργο φως μου...

Μια ακόμα που άκουσα στο ραδιόφωνο... Απ' όλα τ' άστρα του ουρανού ένα 'ναι που σου μοιάζει... 'Κείνο που βγαίνει την αυγή και τα άλλα σκοτεινιάζει...

Πρώτη μέρα της άνοιξης σήμερα... καλό μήνα άντε να έρθει και το καλοκαίρι! Τα μάτια σου αλλάζουνε της φύσης τον κανόνα... Και φέρνουνε την άνοιξη στη μέση του χειμώνα...