Κρητική Λαϊκή Ποίηση - Μαντινάδες

Μια που άκουσα στο ραδιόφωνο... Πως να κλουθώ τση σκέψης σου να μάθω που ξομένει... Να δω αν έχει μια στραθιά για μένα καμομένη...

Μια δικιά μου μετά από καιρό... Σαν ήταν να μ' απαρνηθείς τι μου 'ταζες αγάπες... Και μ' έκανες με όνειρα να ζω και αυταπάτες...

Μια που μου θύμισε η χθεσινή μαντινάδα... Κακία η μίσος δεν κρατώ στον τυχερό που σ' έχει... Εγώ το μόνο που ζητώ είναι να σε προσέχει...

Μια που άκουσα... Ότι σου προκαλεί χαρά εγώ θα το λατρεύω... Κι ας είναι η ξένη αγκαλιά που μπαίνεις και ζηλεύω...

Μια από τις μαντινάδες που μου ήρθαν σήμερα στο κινητό... Ευχές μ' αγάπη απ' την καρδιά σκόρπισα στον αέρα... Τω χριστουγέννω τη χαρά να έχεις κάθε μέρα... Καλά Χριστούγεννα σε όλους, χρόνια πολλά με χαρά και υγεία...

Μια μαντινάδα που διάβασα στο κλίμα των ημερών... Αϊ Βασίλης θα ντυθώ πόρτα να σου χτυπήσω... Και την καρδιά ενός φτωχού στα πόδια σου να αφήσω...

Μια που διάβασα... Δε θέλω μπλιό να την γρικώ του χωρισμού τη λέξη... Κι ο πόνος μέσα στη καρδιά σαν τον κισσό έχει πλέξει...

Δύο μαντινάδες που άκουσα σε ένα εξαιρετικό τραγούδι εδώ ... Αλάργο είναι και μακριά το ρόδο που μυρίζει... Μα η μυρωδιά του έρχεται και στην καρδιά μου αγγίζει... Πολλές φορές επίτηδες μες το μυαλό σε βάνω... Για να θωρούν χαμόγελο στο πρόσωπο μου απάνω...

Μια που άκουσα από ένα φίλο... Είσαι η πρώτη μου πληγή γιαυτό και σε προσέχω... Κι ας έγινες του αλλονού το γέλιο που δεν έχω... Edit 24/12/08: Η μαντινάδα είναι της Δέσποινας Σπαντιδάκη

Μια που άκουσα σε ένα δίσκο του Αλέκου Κρητικού Είσαι ο χτύπος τση καρδιάς είσαι το φως τση μέρας... Είσαι του έρωτα βροχή και του σεβντά αέρας...

Μια που μου είπε χτες ένας καλός φίλος... Σαν έπρεπε δεν ήβρεχε κι ο Μάης χαλαζώνει... Κι εδά που εγώ δε σ' αγαπώ η αγάπη μου σε ζώνει...

Η προηγούμενη μου θύμισε ακόμα μία... Απέναντι σου στέκομαι σαν το μωρό κοπέλι... Που το τραβούν απ' τη φωθιά μα αυτό να αγγίξει θέλει...

Μια μαντινάδα που είχα ακούσει παλιότερα... Παιχνίδια κάνει η μοίρα μου σαν το μωρό κοπέλι... Κι όπου αγαπώ δε μ' αγαπά κι όπου δε θέλω θέλει...

Μια πολύ όμορφη μαντινάδα, νομίζω είναι του Γιάννη Θεοδωράκη... Κάθε που λέω σ' αγαπώ γεννιέται ένα αστέρι... Κι έχει γεμίσει η νύχτα φως και μοιάζει μεσημέρι...

Δύο πολύ όμορφες μαντινάδες από ένα αγαπημένο τραγούδι του Γιώργου Παπαδάκη... Όσα ταξίδια με τον νου κι αν έχω καμωμένα... Αρχή και τέλος έχουνε αγάπη μου εσένα... Κλείσε τα μάτια κι άφησε ελεύθερη τη σκέψη... Κι αν η καρδιά σου μ' αγαπά κοντά μου θα την πέψει...

Μια που διάβασα... Ψάξε στη σκέψη να με βρεις όταν πολύ σου λείπω... Το σ' αγαπώ μου να τ' ακούς μες τση καρδιάς το χτύπο...

Μια δικιά μου η επόμενη... Πως σ' αγαπώ δε θα στο πω μα αν μ' αγαπάς και λίγο... Στον τρόπο θα το αντιληφθείς φως μου που σε ξανοίγω...

Μια αγαπημένη από τον Μιχάλη Τζουγανάκη... Μιλώ σου με τα μάτια μου κι αυτό νομίζω φτάνει... Να καταλάβεις η καρδιά σε ποιά μεριά σε βάνει...

Σήμερα δεν έχει μαντινάδα... Έχει τα γενέθλια του blog και ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ σε όλους εσάς που με ανέχεστε εδώ και ένα χρόνο μπαίνοντας και διαβάζοντας μαντινάδες που μου αρέσουν και θεωρώ όμορφες... Σας ευχαριστώ όλους για τα σχόλια και την συμμετοχή σας στο blog καθώς και για τις πολλές χιλιάδες επισκέψεις σε αυτό τον ένα χρόνο που έκλεισε σήμερα... Εύχομαι να είμαστε όλοι καλά να παντίχνουμε εδώ διαδικτυακά για πολλά χρόνια ακόμα...

Μια που είχα ακούσει παλιότερα... Πολλές αγάπες έκανα να απασχολώ τη σκέψη... Να μην ξυπνήσει η θύμηση εσένα να γυρέψει...

Μια ακόμα που διάβασα... Ποιές ώρες νιώθεις μοναξιά να 'ρχομαι σαν τον κλέφτη... Να μην αφήνω πάνω σου σταλιά καημός να πέφτει...

Μια ακόμα που διάβασα.... Ήθελα να 'μουνα νερό στον ποταμό που πλύνεις... Και να ναι η κάψα δυνατή να σκύφτεις να με πίνεις...

Μια που άκουσα στο ραδιόφωνο... Πες μου πως νιώθεις μοναξιά να σε φωνάξω ψεύτη... Του λογισμού μου, της καρδιάς και της ψυχής μου κλέφτη...

Από μια ζωντανή ηχογράφηση του Μύρου Σκουλά η παρακάτω... Στην πόρτα του ονείρου μου στέκει και περιμένει... Κι απομακρύνει τσι καημούς και τσι χαρές μου φέρνει...

Μια ακόμα που διάβασα... Βρέχει αστράφτει και βροντά στο χιονιστή γυρίζει... Μα εγώ βαστώ τη χέρα σου κι η γης ανθούς γεμίζει...

Μια που είχα διαβάσει παλιότερα... Τα σφάλματα σου μέτρησα και τα 'χω βγάλει χίλια... Όσα θα βρεις σ' ένα γιαλό βότσαλα και κοχύλια...

Μια που διάβασα... Τη θύμηση σου δε μπορώ να την απομακρύνω... Πέτρα τη ρίχνω πίσω μου κι ομπρός μου τηνε βρίνω...

Από μια σειρά μαντινάδες του Μανώλη Καρπουζάκη η επόμενη... Εγώ βαρέθηκα να ζω με μια κρυφή ελπίδα... Τη γνώμη σου κατάλαβα την όρεξη σου είδα...

Μια που διάβασα... Το όνειρο που σε θωρώ κάθε πρωί όντε σβήνει... Τση χειμωνιάτικης αυγής τη παγωνιά μ' αφήνει...

Δεν κρατήθηκα και γράφω μια ακόμα δικιά μου μαντινάδα τόσο σύντομα... Σε σχέση με τις προηγούμενες δύο μια από τις αγαπημένες μου η παρακάτω... Φεγγάρι μου στη στράτα σου αν την παντίξεις πε τση... Την αγαπώ κι ας θέλησε αυτή να ζούμε έτσι...

Και δύο μαντινάδες από ένα τραγούδι του Ψαραντώνη που θυμήθηκα από την προηγούμενη... Όταν θα σ' αναστορηθώ προβέρνω στο φεγγάρι... Και παίρνω μια παρηγοριά πως το θωρούμε ομάδι... Αν τύχει και την δεις ποτέ εκειά που πας φεγγάρι... πες τση το δρόμο γρήγορα του γιαγερμού να πάρει...

Μια ακόμα που μου αρέσει... Παρηγορούμαι όντε θα δω φεγγάρι μου το φως σου... Γιατί κι εσύ 'σαι αμοναχό και ξέρω τον καημό σου...

Μια ακόμα που διάβασα... Στιγμές χαράς που έζησα κοντά σου θα θυμάμαι... Για πάντα αφού δε γίνεται ξανά κοντά σου να 'μαι...

Μια που είχα ακούσει η επόμενη... Χιλιάδες φίλους έκαμα μα ενός βαστώ χατίρι... Του ονείρου μου που καθ' αργά σε φέρνει μουσαφίρη...

Μια δικιά μου η επόμενη... Ο έρωντας σου στην καρδιά φωθιά 'ναι που ανάφτει... Την κάθε μέρα πιο πολύ και δεν τον κάνω ζάφτι.. .

Κόντεψε να περάσει εβδομάδα χωρίς να γράψω μαντινάδα... Πολλές δουλειές ανάθεμα τσι... Μια μαντινάδα που άκουσα αυτές τις μέρες... Όσο κρατεί το δάκρυ σου εγώ ποθώ να ζήσω... Στα μάτια σου να γεννηθώ στα χείλη σου να σβήσω...

Μια που είχα ακούσει στο ραδιόφωνο... Είπα στα χέρια σου πως ζω κι αυτά για να ποθάνω... Επιάσαν κι αναθρέψανε τσι στεναγμούς που βγάνω...

Η χθεσινή μαντινάδα μου θύμισε μια που λέει ο Γιώργης Σταυρακάκης ή Νιδιώτης... Από τα μαύρα μάτια σου διπλή σαΐτα βγαίνει... Η μια μου δίδει θάνατο η άλλη μ' ανασταίνει...

Μια που είχα διαβάσει παλιότερα... Με το μαχαίρι του σεβντά σιγά σιγά με σφάζεις... Τη μια μου λες πως μ' αγαπάς την άλλη γνώμη αλλάζεις...

Του Γιάννη Θεοδωράκη η επόμενη... Δεν ξέρεις πόσο σ' αγαπώ γι' αυτό και αμφιβάλεις... Όταν σου πω θα ξαφνιαστείς και δάκρυα θα βγάλεις...

Μια που είχα ακούσει παλιότερα... Χωρίς να πω πως σ' αγαπώ ο κόσμος το κατέχει... Αφού το δάκρυ άμα σε δω δε συγκρατώ και τρέχει...

Από την διπλή ζωντανή ηχογράφηση του Μιχάλη Πετσάκη η επόμενη... Κράτηξε νύχτα δυό στιγμές μη βγεις ακόμα ήλιε... Είναι γλυκιά η ψευδαίσθηση του ονείρου πως με φίλιε ...

Από ένα δίσκο του Αχιλλέα Δραμουντάνη άκουσα την επόμενη... Να 'σουν αγάπης σύννεφο να βγω σ' ένα κορφάλι... Για να βραχώ κα να θαρρώ πως μ' αγκαλιάζεις πάλι...

Δύο δικιές μου μαντινάδες οι παρακάτω... Την πρώτη την έχω ξαναγράψει αλλά νομίζω ότι είναι καλύτερα αφού τις έβγαλα μαζί να είναι και μαζί στην ίδια ανάρτηση... Μιαν εποχή εδιάβενε στη σκέψη σου η μέρα... Κι εδά η σκέψη σου βαστά τον πόνο από τη χέρα... Η θύμηση σου μου γεννά μονάχα πόνο τώρα... Που άλλο καιρό τη ζήταγα κάθε λεπτό την ώρα...

Μια ακόμα που διάβασα... Χωρίσαμε δε σε μισώ ούτε σε καταρούμαι... Γιατί δε θέλω να βρεθείς κι εσύ στη θέση που 'μαι...

Την παρακάτω μου την έστειλε ο Αποστόλης Σταθάκης φίλος του blog τον οποίο και ευχαριστώ πολύ... Φεγγάρι μισοσκότεινο εγίνηκε η ζωή μου... Απού 'τανε πανσέληνος σαν ήσουνε μαζί μου...

Μια που είχα ακούσει πριν καιρό... Φεγγάρι που 'σαι μπιστικός τσ' αγάπης ταχυδρόμος... Πες τση πως θα την αγαπώ μέχρι να στέκει ο κόσμος...

Μια που είχα διαβάσει παλιότερα... Με τρόπο διαφορετικό απ' άλλους αγαπώ σε... Κι έκανε μάτια η σκέψη μου κι όπου κοιτώ θωρώ σε...

Από τον τελευταίο δίσκο του Μανώλη Λιδάκη η επόμενη μαντινάδα της Δέσποινας Σπαντιδάκη... Μην παραξενευτείς αν δεις κόκκινο ακρογιάλι... Έτσα ματώνουν τα νερά στο κλάμα σα με βγάλει...

Την παρακάτω μου την έχει πει ένας φίλος πριν πολύ καιρό... Δεν είμαι σίγουρος αν είναι δικιά του(νομίζω πως ναι) η αν την είχε ακούσει από κάπου... Ω τον παντέρμο το σεβντά η-του καιρού πως μοιάζει... Πότε χαλά και σκοτεινιά πότε γυρνά και λιάζει...

Μια που άκουσα... Στην άκρη του μαξιλαριού και μ' απλωμένο χέρι... Κοιμούμαι και σε καρτερώ το όνειρο να σε φέρει...

Ακόμα μία από τον Γιώργη Ξυλούρη Καντρή Μερονυχτού το διγαβρέ έχω τον εδικό σου... Για ένα φιλί που μου 'δωκες με πήρες στο λαιμό σου...

Μια που μου θύμισε ένας καλός φίλος... Στην γκρεμισμένη τους φωλιά απάνω κελαηδούνε... Γι' αυτό ζηλεύω τα πουλιά κι όχι γιατί πετούνε...

Από τον τελευταίο δίσκο "Ορίων" του Στέλιου Πετράκη η επόμενη... Όποιος την νύχτα πορπατεί και την αυγή κοιμάται... Καινούργια αγάπη έκαμε γή τση παλιάς θυμάται...

Μια που διάβασα... Εγώ δεν είχα όνειρα κι ήρθες και μου 'πες κάμε... Κι εδά σα σκόνη τα θωρώ να τα σκορπίζεις χάμε...

Μια δικιά μου μαντινάδα η παρακάτω που σκεφτόμουν καθώς οι αϋπνίες έχουν χτυπήσει κόκκινο! Ανάθεμα σε έρωτα και δε χορταίνω ύπνο... Γιατί μου φέρνεις στ' όνειρο την αγαπώ και βρίχνω...

Μια μαντινάδα που είχα ακούσει παλιότερα... Όπου σταθώ όπου βρεθώ όπου κι αν ρίξω βλέμμα... Παντού μπροστά μου σε θωρώ μα πάντα είσαι ψέμα...

Μια που είχα ακούσει παλιότερα... Έχε τα μέντε σου αν δεις δρόμο φαρδύ και ντρέτο... Δε βγάνει σε ψηλή κορφή ποτέ και κάτεχε το...

Μια μαντινάδα που άκουσα στο δίσκο 'πάντα στα περασμένα" του Γιώργη Ξυλούρη ή Καντρή... Κάθε μου δάκρυ όταν θα βγει και τη μορφή σου έχει... Και μαρτυρά στο πρόσωπο την αφορμή που τρέχει...

Μια που διάβασα... Μισό φεγγάρι όντε θα δω παλιού σεβντά θυμούμαι... Που κύκλο δεν εγύρισε κι ακόμα τυραννούμαι... edit 13/10/08: Η μαντινάδα είναι του Γιάννη Αεράκη ή Πολογιάννη

Μια που διάβασα πριν λίγο... Όνειρο μην εμπιστευτείς την νύχτα που κοιμάσαι... Τη μέρα τ' όνειρο να ζεις όπου βρεθείς και να 'σαι...

Μια μαντινάδα από την πρώτη δισκογραφική δουλειά του Μιχάλη Πετσάκη... Παλιά μου αγάπη που να βρω γωνιά γαληνεμένη... Που να μην στέκει η σκέψη σου και να με περιμένει...

Μια μαντινάδα του Γαριπαντώνη που είχα ακούσει στο ραδιόφωνο... Κουράστηκα να κουβαλώ τον πόνο του σεβντά σου... Παρόλο που δεν βρέθηκα ποτέ στην αγκαλιά σου....

Από τον Άρη Καρπουζάκη η παρακάτω... Περνά ο καιρός αλάργο σου βαρύς και δεν αντέχω... Να προσποιούμαι μια ζωή πως ξεχασμένη σ' έχω...

Μια μαντινάδα αρκετά γνωστή της Άννας Κουτσαφτάκη η παρακάτω... Εγώ τη λέξη σ' αγαπώ την έχω καταργήσει... Γιατί την είπα μια φορά κι έχω πληγές γεμίσει...

Δύο ακόμα μαντινάδες από τον Μύρο Σκουλά... Τόσο καιρό που σ' αγαπώ θεέ μου και πως τ' αντέχω ... Που δεν μ' αγάπησες ποτέ εσύ και το κατέχω... Δε κλαίω που δε μ' αγαπάς δε κλαίω πως σε χάνω... Κλαίω γιατί 'που την καρδιά που σ' έχω δε σε βγανω...

Από μια σειρά μαντινάδες του Μύρου Σκουλά η επόμενη... Στην αγκαλιά σου αισθάνομαι σαν το μωρό κοπέλι... Που πέρα από τση μάνας του άλλη αγκαλιά δε θέλει...

Μια δική μου μαντινάδα η επόμενη, συναισθηματικής αξίας καθώς είναι η πρώτη χρονικά μαντινάδα μου που θυμάμαι... Μιλάμε για πολλά χρόνια πίσω μαθητής ακόμα... Λείπεις κι εγώ χαράματα πάλι δεν κλείνω μάτι... Αφού μου λείπει απ' την καρδιά τ' άλλο μισό κομμάτι...

Μια που διάβασα... Ελάτρεψα τα όνειρα που τα μισούσα πρώτα... Γιατί την φέρνουνε συχνά και μου χτυπά την πόρτα...

Από τους Φασουλά Καλλέργη η παρακάτω... Του έρωντα σου η πληγή ενίκησε τον χρόνο... Κι αντίς να τηνε παγουδιά την καινουργιώνει μόνο...

Μια μαντινάδα του Νεκτάριου Λεουνάκη που διάβασα... Παράξενο συναίσθημα τον πόνο σου ν' αντέχω... Πρέπει πως εσυνήθσα να ζω και να μη σ' έχω...

Μια που άκουσα σήμερα... Στέσε το χρόνο μια φορά θεέ μου να τη χορτάσω... Για δε με φτάνει μια ζωή κοντά της να περάσω...

Μια ακόμα του Μιχαλόμπα... Είπα κρυφά να σ' αγαπώ κρυφή χαρά πως θα 'σαι... Μα δεν εβάσταξε η καρδιά και ξεφανέρωσα σε...

Μια μαντινάδα της Κατερίνας Αεράκη που διάβασα... Στο μυστικό κελί του νου που παρελθόν το λένε... Σ' έκρυψα μα σε μαρτυρούν τα μάθια μου που κλαίνε...

Μια εξαιρετική μαντινάδα που διάβασα και δανείζομαι από την dreamer-angel ... Αν είχα τρόπο να ξεχνώ κι αισθήματα ν' αλλάζω... Θα 'βρισκα και τη δύναμη να μην αναστενάζω...

Μια ακόμα που διάβασα πριν λίγο... Να 'ταν η θάλασσα χαρτί κι ο ουρανός μελάνι... Το σ' αγαπώ να έγραφα και πάλι να μην φτάνει...

Μία που διάβασα... Κάποτε θα σαι ανάμνηση μα τώρα είσαι σκέψη... Που απ' το μυαλό πρέπει να βγει για θα με καταστρέψει...

Μια από τον Μιχάλη Αλεφαντινό η επόμενη... Όσες κι αν παίξεις μαχαιριές ο μπέτης μου θ' αντέξει... Μα κι αν ποθάνω σ' αγαπώ Θα 'ναι η στερνή μου λέξη...

Από τον δίσκο "Τα μονοπάτια τα παλιά" του Πάρι Περισυνάκη τραγουδισμένη από τον Νίκο Μανιά η παρακάτω... Σαν τη σταγόνα της βροχής αρχές του φθινοπόρου... Η σκέψη σου με δρόσιζε μέρες που δε σ' εθώρου...

Από ένα δίσκο του Μανώλη Ρουμελιώτη η επόμενη... Κάθε πληγή γιατρεύεται και κάθε πόνος γιένει... Μα του σεβντά σου ο καημός αγιάτρευτος πομένει...

Μια μαντινάδα που θυμήθηκα χθες σε μια συζήτηση που είχα και αποτελεί λίγο πολύ στάση ζωής... Βρείτε μου ένα άνθρωπο να τα 'χει λύσει όλα... Γιατί εγώ δεν τα 'λυσα μα δε με νοιάζει κιόλα...

Μια δικιά μου η επόμενη... Συννέφιασε τσ' αγάπης μας ο ουρανός και βρέχει... Κι ο ποταμός του χωρισμού έβαλε αρχή να τρέχει...

Από μια ζωντανή ηχογράφηση του Βασίλη Σταυρακάκη άκουσα την παρακάτω... Άμα σε δω φέρνω στο νου το ολόγιομο φεγγάρι... Που χει την λαμπιράδα σου μα το περνάς στη χάρη...

Μια που άκουσα από μια ζωντανή ηχογράφηση του Κάτη... Μόνο λουλούδι γή πουλί μπορεί να σου σιμώσει... Στα κάλλη και την ομορφιά που η φύση σου 'χει δώσει...

Από ένα τραγούδι του πολύ καλού δίδυμου Φασουλά - Καλλέργη η επόμενη... Εσύ 'σαι αιτία και πονώ μα εγώ καημούς δεν είχα... Για σένα την γνωρίσανε τα χείλη μου την πίκρα...

Σήμερα μία που διάβασα εδώ ... Βάλε νερό στσι χούφτες σου κι όσο θα δεις να μείνει... Είν' οι χαρές που αλάργω σου τώρα η ζωή μου δίνει... edit 5/9/08: Η μαντινάδα είναι της Κατερίνας Αεράκη

Μια ακόμη που διάβασα πρόσφατα... Από καλούπι κοραλλιών πλάσαν τα δυό σου μάτια... Και ξεπερνούν σε ομορφιά παραμυθιών παλάτια...

Από ένα δίσκο του Νεκτάριου Ατσαλάκη και από μια σειρά αντικριστές μαντινάδες μεταξύ του Ατσαλάκη και του Γιάννη Χαρούλη οι δύο επόμενες... Την ομορφιά της κάνε τη (θεέ μου) του φθινοπώρου αέρα... Να 'χω χαρά να την θωρώ τρείς μήνες κάθε μέρα... Η ομορφιά της να γενεί του φεγγαριού μια μπάντα... Κι εμένα κάμε αστροφεγγιά να την θωρώ για πάντα...

Μια που διάβασα... Αστέρια πέφτουν μα εγώ άλλη ευχή δεν κάνω... Βαρέθηκα για μια χαρά να κάνω τον ζητιάνο...

Από το ίδιο βιβλίο που ανέφερα και εχτές μια ακόμα μαντινάδα... Άχι το φως των αμαθιώ και γιάντα σκοτεινιάζει... Όντε θ' ακούσω μια φωνή τσ' αγάπης μου να μοιάζει...

Μια μαντινάδα που διάβασα από ένα βιβλίο του Βαγγέλη Βρέτζου που έπεσε στα χέρια μου... Κατέχεις το πως σ' αγαπώ γιατί 'χεις ρωτημένα... Μα εγώ μικρή μου σ' αγαπώ και δε ρωτώ κιανένα...

Μια από τον Μύρο Σκουλά... Παλιού σεβντά σα θυμηθώ όφου κι ήντα με πιάνει... Χωρίς να πιώ κρασί μεθώ κι ο κόσμος δε με βάνει...

Να κλείσω το θέμα της πανσελήνου με μια δικιά μου μαντινάδα... Φεγγάρι μου πανσέληνο απού 'χεις μια στσι τόσες... Μοιάζεις μου που 'χω μια χαρά μέσα σε πίκρες πόσες...

Δεν θα μπορούσα να γράψω πιο κατάλληλη μαντινάδα σήμερα από την παρακάτω μιας και μόλις γύρισα από παραλία και μάλιστα του Λυβικού... Πανσέληνος και γίνεται το Λυβικό καθρέφτης... Κι εσύ μικρή ψιλόβροχο στη σκέψη μου και πέφτεις... Από μια μικρή έρευνα που έκανα η μαντινάδα είναι του στιχουργού Ηλία Κατσούλη...

Αύριο είναι η πανσέληνος του Αυγούστου και θυμήθηκα μια μαντινάδα που είχα ακούσει... Ήντα το θέλει η μάνα σου τη νύχτα το λυχνάρι... Απού 'χει μες το σπίτι της τ' Αυγούστου το φεγγάρι...

Μια μαντινάδα από την Ύβα Κουμαντάκη... Έχασα τον λογαριασμό πόσου καιρού 'σαι πόνος... Ποιος είπε ότι τις πληγές τις παγουδιά ο χρόνος...

Αφού κόντεψε να περάσει μία βδομάδα χωρίς να γράψω μαντινάδα, επανέρχομαι με μία που άκουσα χτες βράδυ από τον Τζουγανάκη... Πολλές φορές στον ύπνο μου μαζί σου κουβεντιάζω... Και μόνο εκείνη τη χαρά στον κόσμο δοκιμάζω...

Μια πολύ όμορφη μαντινάδα... Οψάργας μες τον ύπνο μου ζούσα σε ξένους τόπους... Ω τα παντέρμα όνειρα πως ξεγελούν τσ' αθρώπους...

Από το Βασίλη Σκουλά η παρακάτω: Κόκκινο μήλο τση μηλιάς πράσινης δάφνης φύλλο... Κι άσπρο κερί τσ'ανάστασης και θάμπωσες τον ήλιο...

Μια μεγάλη αλήθεια σε μια μαντινάδα που έχω ακούσει από τον Μανωλιούδη... Παίξε μια σκαπεθιά στη γη να δεις αθρώπου χάλι... Να δεις ίντα 'πογίνουνται τα πλούτη και τα κάλλη...

Μια του Μιχάλη Τζουγανάκη η επόμενη... Μια τιμωρία ο θεός μεγάλη μου χει δώσει... Στο όνειρο να 'μαστε μαζί κι όντε ξυπνούμε όχι...

Μια μαντινάδα του Αριστείδη Xαιρέτη η επόμενη... Στην πόρτα θα χω το κλειδί αν τύχει και γυρίσεις... Να ανοίξεις μάτια μου να μπεις χωρίς να με ρωτήσεις...

Μια που άκουσα σε ένα τραγούδι του Νίκου Μανιά... Ένα λεπτό στη σκέψη σου βάνε με πότε λίγο... Να πω κι εγώ ο δυστυχής με τσι χαρές πως σμίγω...

Από το cd του Πέτρου Σαριδάκη "Του δίκταμου το άρωμα" η επόμενη: Μαργαριτάρι του βυθού τσ'ακρογιαλιάς κοχύλι... Ήθελα να'μαι θάλασσα να σε φιλώ στα χείλη...

Μία που διάβασα κάπου στο ίντερνετ... Που σμίγουνε οι δρόμοι μας δεν έχω βρει ακόμη... Μα θα ανιμένω μια ζωή σ' αυτό το σταυροδρόμι... Edit 13/8/08: Μια μαντινάδα του Γιώργου Κουτάντου...

Σήμερα θα γράψω μια δικιά μου μαντινάδα που σκέφτομαι από το πρωί... Όταν τα μάτια σου κοιτώ ο νους παιχνίδια κάνει... Κάθε φορά να σ' αγαπώ απ' την αρχή με βάνει...

Ακόμα μία που διάβασα.... Να μπόρουνα να σ' αρνηθώ θα το ΄χα καμωμένο... Μα ούτε το λογισμό βαστώ ούτε τη σκέψη στένω... Edit 9/9/08: Η μαντινάδα είναι του Γιάννη Βάρδα και ακούγεται στο δίσκο "τα μονοπάτια τα παλιά" του Πάρι Περισυνάκη, τραγουδισμένο απο τον Ψαρογιώργη...

Μια που άκουσα... Ποτέ μου δε σε σκέφτηκα χωρίς να νιώσω πόνο... Γιατί το ξέρω στη ζωή πως θα 'σαι σκέψη μόνο...

Μια από τον Τζουγανάκη... Ήθελα λίγο να 'κλαιγες μα να 'κλαιγες για 'μένα... Να σου στεγνώσω με φιλιά τα μάτια τα κλαμένα...

Και μιας και πιάσαμε τις φιλοσοφικές να γράψω άλλη μία που άκουσα και μου άρεσε... Τοίχος παλιός δε γίνεται καινούργιος δε χαλιέται... Καινούργια αγάπη γίνεται παλιά δε λησμονιέται...

Τώρα μου θύμησες μια μαντινάδα από ένα τρίτο κορυφαίο σύγχρονο μαντιναδολόγο που λέει... Ω τον παντέρμο τον καιρό να 'θελα κάμει στάση... Όσο βαστά ο άνθρωπος τη νιότη να χορτάσει... (Δικιά μου είναι η μαντινάδα... Πλάκα έκανα για το κορυφαίος... Είπαμε δεν είμαι και τόσο ψώνιο!!!)

Οι παρακάτω μαντινάδες είναι βγαλμένες από δυο κορυφαίους κατά τη γνώμη μου σύγχρονους μαντιναδολόγους.Του Μήτσου Σταυρακάκη η πρώτη και του Αριστείδη Χαιρέτη η δεύτερη..Τις ανεβάζω μαζί γιατί ακούγοντας τη μια,μου ήρθε στο νου η άλλη και προβληματίστηκα.. Χρόνε που γιαίνεις τσι πληγές δως μου κι εμέ βοτάνι... Διώχνε τσι μέρες σου γοργά ο πόνος μου να γιάνει... Μη τονε μπώθεις το καιρό μα έτσι κι αλλιώς θα φύγει... Γιατί προσβάλλεις τη ζωή που ειν'η παντέρμη λίγη...

Μια ακόμα που άκουσα... Ψεγάδια ψάχνω να σου βρω κι αν έχεις δεν θωρώ τα... Γιατί κι αυτά μου φαίνονται όμορφα κι αγαπώ τα...

Από τους Γιώργη Φασουλά και Κωστή Καλλέργη είναι η επόμενη,στο cd "Τσ'αγάπης σου οι θύμησες": Ξερά κλαδία οι ελπίδες μου έτοιμα να καούνε... Και τα πιασε και νοίξανε στα χέρια τση κι αθούνε...

Μια που άκουσα στο ραδιόφωνο... Το όνειρο με παρηγορεί κοντά μου όντε σε φέρνει... μα είναι η νύχτα μια σταλιά κι ώστε να 'ρθείς σε παίρνει...

Μια που διάβασα... Ζηλεύω του του ουρανού απού 'χει τόσα αστέρια... Κι εγώ τ' αστέρι που ποθώ να 'ναι σε ξένα χέρια...

Σε συνέχεια της χθεσινής να γράψω μια που έχω ακούσει εδώ και καιρό... Μου λείπεις και δε φτάνει αυτό μα έχω και τον κάθε ένα... Κάθε φορά που ξεχαστώ να με ρωτά για 'σένα...

Μιας και δεν θυμάμαι να άκουσα κάποια που να μου έκανε αίσθηση τις τελευταίες μέρες ας γράψω άλλη μια δικιά μου χθεσινής παραγωγής... Κάθε που λίγο ξεχαστώ κι ο νους αλλάξει σκέψη... Η θύμηση σου έρχεται ξανά να με παιδέψει...

Άλλη μια του Αριστείδη του Χαιρέτη : Δε φχαριστιέται ο άθρωπος όσα και αν κουλαντρίζει. .. Γιατί είναι η σκέψη άπειρο κενό και δε γεμίζει...