Σήμερα επανέρχομαι με την ειδική περίπτωση που ανέφερα χθες...
Μέχρι σήμερα έγραφα μεμονωμένες μαντινάδες που μου άρεσαν...
Σήμερα όμως κατ' εξαίρεση θα γράψω τρείς μαντινάδες τις οποίες μου είπε ο πατέρας μου, ανακαλώντας τες στη μνήμη του από τα νιάτα του (και πάνε πολλάάά χρόνια από τότε!!)
Αν δυο πουλάκια σαν κι εμάς
ο πλάστης ξεχωρίσει...
Ποτέ δεν είναι δυνατόν
το ένα από αυτά να ζήσει...
Αν ζήσει όμως πως μπορεί
το ταίρι να ξεχάσει...
Όταν θα δει τ' άλλα πουλιά
ζευγάρια μες τα δάση...
Κι αν το ξεχάσει πως μπορεί
αυτό να μην δακρύσει...
Όταν στα δάση ερωτικά
άλλο πουλί λαλήσει...
Οι παρακάτω μαντινάδες είναι βγαλμένες από δυο κορυφαίους κατά τη γνώμη μου σύγχρονους μαντιναδολόγους.Του Μήτσου Σταυρακάκη η πρώτη και του Αριστείδη Χαιρέτη η δεύτερη..Τις ανεβάζω μαζί γιατί ακούγοντας τη μια,μου ήρθε στο νου η άλλη και προβληματίστηκα.. Χρόνε που γιαίνεις τσι πληγές δως μου κι εμέ βοτάνι... Διώχνε τσι μέρες σου γοργά ο πόνος μου να γιάνει... Μη τονε μπώθεις το καιρό μα έτσι κι αλλιώς θα φύγει... Γιατί προσβάλλεις τη ζωή που ειν'η παντέρμη λίγη...
Σχόλια
πουλί μου τη φωλιά σου
και δε δα ξεπουλιάσουνε
ποτέ τα όνειρα σου"